“ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္သည္ အိမ္တိုင္းသို႕ မေရာက္ႏိုင္ရကား သူ၏ကိုယ္စား မိခင္မ်ားကို အိမ္တိုင္း ၌ ဖန္ဆင္းေတာ္မူ၏”
ငယ္စဥ္က ဆရာခ်စ္စံ၀င္း၏ အေမႏွင္႕ အေမ႕အေၾကာင္း စာအုပ္ေလး ဖတ္ဖူးသည္။ ထိုစဥ္တုန္းက အသက္အရြယ္၏ အသိဥာဏ္ ႏွင္႕ ဖတ္ခဲ႕ရေသာ ရသကား ယခု အသက္အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ၿပန္ဖတ္ရေသာ ရသ ႏွင္႕ မတူေတာ႕။
တစ္နည္းေၿပာရလွ်င္ ယခုအသက္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ၿဖတ္သန္းေတြ႕ၾကံဳခဲ႕ရေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားႏွင္႕ ယွဥ္ထိုးၾကည္႕ၿပီး ယခုစာစုေလးအား ေရးသားရန္ အၾကံၿဖစ္ေပၚမိေတာ႕၏။
၁၉၈၀ ၀န္းက်င္ကာလမ်ားအေၾကာင္း ေစ႕ေစ႕ငွငွ မမွတ္မိေတာ႕ေသာ္လည္း ေမာင္ပြ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္တြင္ စတင္ထိေတြ႕ရင္းႏွီးခဲ႕ရေသာ အေမသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပဳတ္ေနေသာ သာမန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွ်သာ။ အရြယ္အေတာ္ေရာက္မွ သိလိုက္ရသည္က အေမသည္ ေရွ႕ေနဘြဲ႕ရ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။ သို႕ေသာ္ အေမသည္ ေမာင္ပြတို႕ အတြက္ သူမ၏ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို ေခ်ာင္ထဲထည္႕သိမ္းကာ အလုပ္အကိုင္ေနရာတြင္ မွီခိုဟူေသာ ဘြဲ႕ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူခဲ႕သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားသို႕ အလုပ္သြားလုပ္ေသာ အေဖ႕ေနရာတြင္ ဖခင္တစ္ဦးသဖြယ္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ၿဖည္႕ဆည္းေပးခဲ႕သလို သူမ၏ မိခင္တာ၀န္မ်ားကိုလည္း မလွစ္ဟင္းေစခဲ႕။
“ ကေလးေတြဆိုတာ ငယ္ေသးတယ္ေလ။ အဲ႕ေတာ႕ သူတို႕ကို ဆံုးမစကားေၿပာခ်င္ရင္ ပံုၿပင္ေလးေတြ ထည္႕ၿပီး ညွပ္ေၿပာရတယ္”
ဟု အေမ႕အား အဘြားၿဖစ္သူက သင္ၾကားေပးေသာ အခါတြင္ အေမသည္ ညတိုင္း ေမာင္ပြအား ပံုၿပင္တစ္ပုဒ္ေၿပာၿပတတ္၏။ ေမာင္ပြ ကလည္း အေမ႕ပံုၿပင္မွ နားမေထာင္ရလွ်င္ မအိပ္တတ္ေတာ႕။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမ အာေခါင္ေတြေၿခာက္တဲ႔ အိပ္ငိုက္ၿပီး ပံုၿပင္ေတြ တလြဲေၿပာကုန္တဲ႕ အထိ ကိုယ္ေတြ မအိပ္ေသးေသာ ညမ်ားလည္း ၾကံဳခဲ႕ရေသးသည္။
“ အေမ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူပံုေလး ၿပန္ေၿပာၿပပါလား”
“ ဟမ္ နင္ခုထိ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးလား ငါ႕ အေတာ္အိပ္ခ်င္ေနၿပီ”
“ ဟာ အေမကလဲ ပါေတာ္မူပံု နားေထာင္ၿပီးရင္ တကယ္အိပ္ၿပီ”
“ အင္း ဒီလိုဆို ေၿပာၿပမယ္ ၀ါးးးးးးးးး အိပ္ခ်င္ထွာ အဲ႕ဒီတုန္းက စုဖုရားဘုရင္ၾကီးမွာ သီေပါမိဖုရား ဆိုတာ ရွိသကြဲ႕”
“ ဟမ္ ဟိုေန႕က ေၿပာတာ အဲ႕လိုနာမည္ေတြ မဟုတ္ဘူးလားလို႕”
“ ေအာ္ေအး အိပ္ငိုက္၀ါးလို႕ ၿပန္ေၿပာမယ္ အဲ႕သီေပါဘုရင္မွာ စုဖုရားလတ္ ဆိုတဲ႕ အင္မတန္ေမာက္မာတဲ႕ မိဖုရား တစ္ဦးရွိသကြဲ႕ ၀ါးးး တိုတိုေၿပာရရင္ တစ္ေန႕ေတာ႕ ဘံုေဘဘားမားဆိုတဲ႕ သေဘၤာၾကီးက စႏိႈး၀ိႈက္နဲ႕ လူပုေလး ၇ေယာက္ကို ခိုးထုတ္သြားတဲ႕ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး "
"ဟင္ အေမ ပံုျပင္ေတြ remix ျဖစ္ကုန္ျပီထင္တယ္ေညာ္"
"ဟမ္ ဟုတ္လား ေအးေလ ငါ့ အိပ္ခ်င္ေနပါျပီဆိုမွ"
ေမာင္ပြ အရြယ္အေတာ္ေရာက္သည္အထိ အေမေျပာျပဖူးေသာ မုန္းကို ႏွင့္ မန္းကို အေၾကာင္းက အစ ပံုျပင္အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုမွတ္မိခဲ႔သည္။ အေမ သည္ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးသည္။ သို ့ေသာ္ သားလုပ္သူ အတြက္ဆိုလ်ွင္ သီခ်င္းဆိုျပတတ္သလို ရံဖန္ရံခါ ကပါ ကျပတတ္ေသး၏။ သာမန္အခ်ိန္ဆိုလ်ွင္ ရန္ျဖစ္ဖို ့ေနေနသာသာ စကားေတာင္ သိပ္က်ယ္က်ယ္ မေျပာတတ္ေသာ အေမသည္ တစ္ေန ့ေသာ အခါ ေမာင္ပြ တို ့ေက်ာင္းမွ ဆရာမက ေမာင္ပြအား ၾကိမ္လံုးႏွင့္ေဆာ္ပေလာ္တီးရာတြင္ မ်က္ႏွာထိသြားေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအရိႈးရာထင္ေသာ ကိစၥတြင္မူ ေက်ာင္းသို ့ထမီတိုတိုဝတ္ကာ လိုက္လာေလေတာ့သည္။ အေမ တစ္ခါမွ ရန္ေတြ႔ဖူးသည္ကို မျမင္ဖူးေသာ ေမာင္ပြ အဖို ့ အေမ ့အားအထူးစိုးရိမ္မိေတာ့သည္။ အေမသည္ အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္ မဟုတ္လား။ လူေျဖာင့္စိတ္တို ဆိုသလို အခုေတာ့ ဆရာမေတြကိုပဲ ကေလာ္တုတ္ေနျပီလား။ နပမ္းပဲလံုးေနျပီလား။ ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ရံုးခန္းထဲမွ အေမျပန္ထြက္လာ၏။
"အေမ အေမ အဆင္ေျပရဲ ႔လား ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီလဲ"
အေမ ကား စကားျပန္မေျပာႏိုင္။ လက္သာ အသာကာျပေလသည္။ ဒုကၡ။ အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြး ထြက္ကုန္ျပီလားမသိ။
"သသသသား ေမာင္ပြ အအအအေမ့ ဆိုကၠားနနနနနနဲ႔ ျပန္ေတာ့မယ္"
"ဟင္ အေမ ဘာျဖစ္ဝါးလို ႔လဲ"
"ဘဘဘဘဘာမွ မဟုတ္ပု ငါ့ ေအာက္ပပပပပိုင္းေတြေပ်ာ့ကုန္ဘီ လမ္းေလ်ွာက္လို ့မရေတာ့ပု "
"ဟမ့္"
"ေရာက္ကတည္းက ငါ့ ဟုတ္ကဲ႔ခ်ည္းပဲ ေျပာပ်ဳိက္တယ္ ဟမ့္ ဘယ္ရမလဲ အအအအခုေမးေတြ ပပပပါခိုင္ကုန္ျပီ အအအအိမ္ ျပန္ေရာက္ ရရရရင္ ေရခခခခဲ ကကကကပ္အံုးမွ"
ထိုမ်ွ အထိ သတၱိရွိေသာ အေမပင္။ ထိုအရာမ်ားကား ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝမွ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားပင္။ ေမာင္ပြ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေရာက္ခါစ အခ်ိန္မ်ားကိုေတာ့ ယေန ့တိုင္ မွတ္မိေသး၏။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ စိတ္ရိုင္းဝင္ခ်ိန္တြင္ အေမကို ရန္သူတစ္ေယာက္လို သေဘာထားခဲ႔ဖူး၏။ အေမ ဆူလ်ွင္ ျပန္ေအာ္လိုက္ရမွ ေယာက်္ားပီသသည္ဟု ေရလိုက္လြဲခဲ႔ဖူးသည္။ ဒီေကာင္ေလး အေတာ္ဂ်စ္ကန္ကန္ ႏိုင္လာတယ္ ဟူေသာ စကားအေပၚတြင္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးပမာ ယစ္မူးခဲ႔ဖူးသည္။ သို ့ေသာ္ အေမကား ေမာင္ပြလူပ်ိဳေပါက္ အခ်ိန္မ်ားကို ေကာင္းမြန္တည့္မတ္စြာ ထိန္းေက်ာင္းသြားခဲ႔သည္။
အေမ့ ေမတၱာကို အေတာ္အတန္ နားလည္လာသည့္အခ်ိန္တြင္မူ ငယ္စဥ္က ၾကည့္ဖူးခဲ႔ေသာ "အေမ့ေျခရာ"ဇာတ္ကားထဲမွ လို အေမ့ေျခရာကို ယူကာ သိမ္းထားလိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ မည္သူ ့ကိုမွ အသိမေပးဘဲ အေမ့ေျခရာယူရန္ ၾကံစည္ေလ၏။ ေမာင္ပြ အေတြးထဲဝယ္ ဘာမွၾကိဳမေျပာဘဲ အေမ့ေရွ ႔ဒူးေထာက္ကာ အေမ့ေျခရာယူမလို ့ဟု ေျပာလိုက္မည္။ သည္တြင္ အေမ အံ႔ၾသဝမ္းသာ သြားမည္။ ထို ့ေနာက္ ၾကည္ႏူးမည္။ ျပီးလ်ွင္ ေမာင္ပြ အား အာရေက ထုတ္ေပးည္။ ထိုပိုက္ဆံျဖင့္ Scholl ဖိနပ္တစ္ရံဝယ္ပစ္မည္။ ဟားးး ေျဖာင့္ျဖဴး လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သည္လိုႏွင့္
"အေမ သားတစ္ခုေျပာမလို ့"
"ေအး ဘာတုန္း"
"အေမ ့ေျခရာ ယူခ်င္လို ့"
"ဘာလဲ ဖိနပ္ဝယ္ေပးမလို ့လား"
"ဟမ္ အေမကလဲ မဟုတ္ပါပု အေမ့ေျခရာ သားသိမ္းထားခ်င္လို ့"
"အို ၾကည္ႏူးျပီေလ "
"ကဲ အေမ့ေျခေထာက္ေပး "
"ကဲ ေရာ့ ေပးျပီေလ"
"ဒါဆို သုတ္ျပီေလ"
"အမေလး ပူပူၾကီးပါလား ကပ္ေစးကပ္ေစးၾကီး"
"ကဲ ရျပီ အေမ သုတ္ျပီးဝါးဘီ ဒီအဝတ္ျဖဴေပၚတက္ေတာ့"
"တက္ျပီေလ"
အဝတ္အေပၚသို ့ အေမေျခစံုတက္ရပ္ျပီးေသာ္
"ကိုင္း ဒါေလာက္ဆို ရေလာက္ပါျပီ ရဘီ အေမ ဆင္းေတာ့"
"အင္း ငါ့သား အေမ့ကို ဒီေလာက္အေလးထားလိမ့္မယ္လို ့ေတြးကို မေတြးထားတာ ဟင္းဟင္း အင္း ေျခေထာက္က ခြာမရပါလား "
"ရပါတယ္ အေမရဲ ႔တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ဖိျပီးခြာၾကည့္"
"ဟင္ မရပု တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ဖိခြာလည္း မရပု စံုခြာလည္း မရပု အမေလး ကယ္ၾကပါအံုး အေမ့ေျခေထာက္ကို ခုနက ဘာသုတ္လိုက္တာလဲ ငါ့သား"
"အေဖ့ tool box ထဲက ဖိနပ္သုတ္တဲ႔ေကာ္နဲ႔သုတ္ပ်ိဳက္တာေလ "
"ဟမ္ အမေလး ငါ့ေျခေထာက္ ေကာ္နဲ႔သုတ္မွေတာ့ ဘယ့္ႏွာ ျပန္ခြာလို ့ရပါ့မလဲ လာခဲ႔စမ္း ငါ့ အေတာ္ဒုကၡေပးတဲ႔ေကာင္"
"ဟာာာ ေျပးျပီေလ"
"မေျပးနဲ႔ လာခဲ႔စမ္း"
"ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း" ( ေမာင္ပြ ေျပးသံ)
"ဘတ္ ဘတ္ ဘတ္" ( အေမေျခေထာက္စံုခုန္ျပီး လိုက္သံ)
ထိုစဥ္ အိမ္ေရွ ႔မွ
"ဒါနဆန္မ်ားရွင္"
"ဟမ္ ေျခေထာက္က ခြာမရပါပုဆို သီလရွင္ က ဘယ္လိုေရာက္လာတာပါလိမ့္"
"ဒါနဆန္မ်ားရွင္"
"ဟဲ႔ ငပြ လာစမ္း အိမ္ေရွ ႔မွာ ဆန္လာေလာင္းစမ္း"
ေမာင္ပြ ကား တုတ္တုတ္မ်ွ မလႈပ္။
"ဟဲ႔ ငပြ သားေရ နင့္ကို အေမ ဘာမွမလုပ္ပု လာခဲ႔ေတာ့ ဒီမွာ ဆန္လာေလာင္းပါဆို"
"ဒါနဆန္မ်ားရွင္"
ေမာင္ပြ ကိုလဲ ေခၚမရ အိမ္ေရွ ႔ကိုလည္း စံုခုန္သြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေမသည္ ၾကံရာမရသည့္အဆံုး ခန္းဆီးအကြယ္မွေန၍
"ယူဂ်ီးေဒြ အခ်ိေတးပုခ်င့္"
ဟု ေညာင္နာနာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ရေလေတာ့သည္။
ေမာင္ပြ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အေဆာင္ေနရေလရာ အေဖႏွင့္ အေမ လုပ္သူမွာ အပတ္စဥ္လာေတြ႔ ေလ၏။ အေဖက ေမာင္ပြကို တစ္ပတ္ ငါးေထာင္မုန္ ့ဖိုးေပးသည္။ သို ့ေသာ္ အေမသည္ ျပန္လ်ွင္ ကားျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ပိုက္ဆံအလိပ္ေလးကို အေဖမျမင္ေအာင္ ခ်ေပးသြားတတ္သည္။ အေမတို ့ကားျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သည္ႏွင့္ ေမာင္ပြမွာထိုပိုက္ဆံကို ထိုအနီးအနားတြင္ရွိေသာ ပိုက္ဆံေတာင္းသည့္ ကေလးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္ေျပးေကာက္ရသည္။ ကေလးမ်ားကလည္း ကားေပၚကအန္တီၾကီး သူတို ့ကို ပိုက္ဆံခ်ေပးသြားသည္ အထင္ရွိဟန္တူသည္။ အပတ္စဥ္ ကေလးမ်ားႏွင့္အျပိဳင္ ပိုက္ဆံလုေကာက္ေနရေၾကာင္း အေမသိသြားေသာ အခါတြင္ ဗ်ဴဟာတစ္မ်ိဳးေျပာင္းသံုးေလသည္။ ပိုက္ဆံကို ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ႏွင့္ထုတ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေအာက္ဆံုးတြင္ထည့္ ျပီး အေပၚမွေန၍ ထမင္းသိပ္ထည့္ကာ အေဖမသိေစရန္ ေပးသြားတတ္ေသး၏။
တစ္ခါတစ္ရံ ေမာင္ပြ အိမ္ျပန္လာေသာေန ့မ်ားတြင္မူ အေမသည္ ေမာင္ပြၾကိဳက္ေသာ ဟင္းမ်ားအား မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ခ်က္ေၾကြးေလသည္။ ထို ့အျပင္ ဂစ္တာ တီးတတ္ခါစ ေမာင္ပြ တီးျပေသာ အခ်ိဳးမက် ဂစ္တာသံ ကို အားေပးတတ္ေသာ ေမာင္ပြ၏ တစ္ဦးထဲေသာ အမာခံ ပရိတ္သတ္လည္း ျဖစ္ေလ၏။
တစ္ေန ့ေမာင္ပြ အေမ့အိမ္မွအျပန္ ဟန္းဖုန္းက်န္ခဲ႔ေလသည္။ဤသည္ကို အေဖမသိ။ အေမကေတြ ့၍ ေကာက္သိမ္းထားလိုက္၏။ သို ့ေသာ္ အေမကား ဖုန္းကိုမပိတ္တတ္။ သို ့ျဖစ္၍ ဖုန္းကို ပိတ္မထားျဖစ္ေပ။ ဖုန္းက်န္ခဲ႔ေၾကာင္းကို လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္မွ ေမာင္ပြ သိေလေသာ္ နီးစပ္ရာ ပီစီအို ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ေကာက္ဆက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းေတာ္ရံုတန္ရံု လိုင္းမမိေသာ အႏွီဟန္းဖုန္းသည္ ထို ေန ့တြင္ေတာ့ ေခ်ာေမြ႔စြာ ျဗြတ္ကနဲ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။
"တီတီေတာ္ေတာ္ တီတီေတာ္ေတာ္"
"အမေလး ဗုေဒၶါၾကီးနဲ႔ ဘုရားငုတ္တုတ္ လန္ ့ထွာ"
မည္သည့္ခလုတ္ကိုႏွိပ္၍ ျပန္ေျဖရမည္မသိေသာ အေမသည္ ဖုန္းေခၚသံကို အေဖၾကားမည္လဲစိုး သျဖင့္ ၾကံမိၾကံရာ အဝတ္ျဖင့္ ပတ္လိုက္သည္။ အေမထင္တာက ထိုသို ့ပတ္လိုက္လ်ွင္ လိုင္းမမိေတာ့ဘူးဟု ထင္သည္။ ခဏၾကာေသာ္ ဖုန္းသံရပ္သြား၏။ အေမ စိတ္ေအးသြားသည္။ သို ့ေသာ္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိေသာ ေမာင္ပြ ကဖုန္းထပ္ေခၚသည္။
"တီတီေတာ္ေတာ္ တီတီေတာ္ေတာ္"
"ဟမ္ လာျပန္ဘီ"
"မိန္းမေရ အာ့ဘာသံလဲဟ"
"ကြ်န္မ ႏိုးစက္ေပးထားတာေလ အခုမွ ထျမည္နာ"
အဝတ္ပတ္ရံုျဖင့္ မရမွန္းသိသြားေသာ အေမသည္ ဖုန္းအား ထိုအဝတ္ပတ္လ်က္သားႏွင့္ပင္ ဘီစကြတ္မုန္ ့ပုံးထဲသို ့ထည့္လိုက္သည္။ ဒါေလာက္ဆို မမိေလာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။
"တီတီေတာ္ေတာ္ တီတီေတာ္ေတာ္"
"ခြီး "
"ဟ ႏိုးစက္သံမဟုတ္ဘူးဟ မိန္းမရ ဘာသံၾကီးတုန္း"
ဟုေျပာလ်က္ႏွင့္ အေဖသည္ အသံလာရာ အရပ္ကို လိုက္လံစူးစမ္းေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ အေဖေတြ႔လိုက္သည္က ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ေစ်းျခင္းေတာင္းကိုင္ကာ ထြက္လာေသာ အေမ။ ျခင္းေတာင္းထဲတြင္ေတာ့ မုန္ ့ပံုးတစ္ပံုး။ အေဖက အေနာက္တြင္ သြားရွာလ်င္ အေမသည္ ေစ်းျခင္းေတာင္ကိုင္ကာ အေရွ ႔ဝရံတာသို ့ထြက္သည္။ အေဖက အေရွ ႔လာလ်င္ အေမသည္ အေနာက္သို ့ျပန္ဝင္သည္။ ထိုသို ့အိမ္ေပၚမွာေနလ်က္ႏွင့္ ေစ်းျခင္းေတာင္းကိုင္ကာ ေလ်ွာက္သြားေနေသာ အေမ့ကို အေဖသတိထားမိေလလ်ွင္
"မိန္းမ အာ့ဘာျဖစ္နာလဲ အိမ္ထဲမွာ ေစ်းပတ္ဝယ္နာလားဟမ္"
အေမကား အေဖ့ကို စကားျပန္မေျပာဘဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္ ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲ မုန္ ့ပံုးထည့္လ်က္ အိမ္တံခါးဖြင့္ျပီး အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားေတာ့သည္။ ေနာက္ေန ့အေဖလုပ္သူမွ ပိုက္ဆံလို၍ မီးခံေသတၱာဖြင့္လိုက္ေသာ အခါ အထဲမွာေတြ႔လိုက္ရသည္က အဆိုပါ မုန္ ့ပံုး။
ေမာင္ပြ ဘြဲ ႔ရျပီး၍ နယ္သို ့တာဝန္က်ေသာ အခါတြင္မူ အေမ မ်က္ရည္က်ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ ေမာင္ပြ အေမႏွင့္ ခြဲရသည္ကို သိပ္ဝမ္းမနည္းေသး။ နယ္ေရာက္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေသာ အခ်ိန္တြင္မူ အေမ့အား ျပင္းစြာ သတိရမိေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ သာ၍ ဆိုးေတာ့သည္။ ေဘးနားမွေန၍ နဖူးလာစမ္းေပးမည့္သူမရွိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေပးမည့္သူ မရွိ ေဆးတိုက္မည့္သူ မရွိ ။ ေမာင္ပြစိတ္ထဲ ထိုအခ်ိန္ေတြးမိသည္က သည္အခ်ိန္ အေမ့အိမ္မွာဆိုလ်ွင္ဆိုသည့္ အေတြး။ အေမ့အိမ္မွာဆိုပါက
"သားေရ ေမာင္ပြ ဆန္ျပဳတ္ေလး စားမလား အေမျပဳတ္ေပးမယ္"
"စားခ်င္ပု"
"ၾကာဇံျပဳတ္"
"စားခ်င္ပု"
"ျမဴစြမ္"
"စားခ်င္ပု"
"ဒါဆို ဘာစားခ်င္လည္း အေမလုပ္ေကြ်းမယ္"
"အာတာပူစီ"
"ဟမ့္"
ျပန္ေတြးမိလ်ွင္ ေယာက်္ားတန္မဲ႔ ေမာင္ပြ မ်က္ရည္က်မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံအေမဆံုးသည္ ဟု အိမ္မက္မက္ၾကည့္။ အိမ္မက္မွ ႏိုးလာလ်ွင္ေတာင္ အလိုလိုဝမ္းနည္းရေလ၏။
သကၠရာဇ္ေတြ တိုးျပီးရင္းတိုးလာ၏။ ရွင္သန္စရာေန ့ရက္မ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ငယ္လာသည္။ သားလုပ္သူ အေဝးတြင္ အဆင္ေျပရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ အေမသည္ သူ ့သား ဘယ္သူ ့ကို ဘယ္လိုကုေပးလိုက္ေၾကာင္း ေတြ႔သမ်ွလူတိုင္းကို ေျပာတတ္ေသာ္လည္း သူမေခါင္းမူးေသာ အခါတြင္မူ ရႈေဆးေလးရႈ ေသြးေဆးေလးေသာက္ကာ ကုတင္ေပၚတြင္ အသာမွိန္းေနတတ္ေလ၏။ ထိုအေၾကာင္းၾကားမိေသာ အခ်ိန္တြင္ မိမိဆရာဝန္ျဖစ္ေနပါလ်က္ ေဆးတစ္လံုးမထိုးေပးႏိုင္ေသာ အေျခအေနကို ေမာင္ပြ လြန္စြာေဒါသ ထြက္မိေလသည္။ ကိုယ္ေတြက အေဝးေရာက္ေနသည္ကိုး။
ေလာကတြင္ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ အေမေပါင္းမ်ားစြာရွိေလသည္။ ဆရာၾကီးဦးသုခ ေျပာသလို နားႏွင့္မနာ ဖဝါးႏွင့္နာ အေမသည္မိန္းမရႊင္ ျဖစ္ေနေစအံုးေတာ့ အေမဟာ အေမပင္။ အသက္ကိုရင္း၍ အနာခံကာ မိမိအား လူ ့ေလာက ေရာက္ေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔သည္ တစ္ခုထဲႏွင့္ပင္ သူမတို ့ေက်းဇူးၾကီးမားလွေပျပီ။
စာသားလည္း အေတာ္ရွည္သြားျပီဟု ထင္သည္။ သည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေမာင္ပြ ၏စာအား အဆံုးမသတ္ပါက စာဖတ္သူ အေပါင္း ပ်င္းရိျခင္းျဖင့္ အကြ်ႏု္ပ္အား ေမတၱာေလာင္းၾကေပေတာ့မည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အဆံုးသတ္ပါေတာ့မည္။ အဆံုးသတ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိေသာ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုး၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖင့္ အေမ အေပါင္းအား ဦးညႊတ္လိုက္ခ်င္၏။ ထိုကဗ်ာမွာကား
"အလြမ္းေျပ စာတစ္ေစာင္"
--------------------
အလြမ္းေျပ အေမေရးတဲ႔
ေကာက္ေကြးေကြး အကၡရာ
ခဲတံကို တံေတြးဆြတ္လို ့
ဖ်က္ပြတ္ရာ အစံုစံုနဲ ႔
စာသတ္ပံု မမွန္ကန္လဲ
အေမ့ဥာဏ္ ဘယ္လိုေကာင္းပါလိမ့္
ေပ်ာင္းညႊတ္သည့္စာ
ဖိုးသာယာ ေက်ာင္းမွာ တုန္းဆီက
သင္ပုန္းကုန္ကြ်တ္ေအာင္
မတတ္ေသာ္လည္း
အေမ့မွာေစတနာ ဓါတ္ေတြက
ဖ်တ္ကနဲ ယိုလို ့လာ
လြမ္းစာတဲ႔ ေဆာင္းပါး။
အေမ မရွိေသာ္လည္း
ေျဖမိေျဖစရာေပါ့
သည္လြမ္းစာ သည္လက္ေရးရယ္က
ပဲတီခ်ဥ္သြယ္သြယ္ေကြးလိုပ
စီေရးပံု မေျပပါလည္း
ေစတနာအလြန္သန္ ့တာမို ့
အေမ့စာ တကယ္ခံ႔တယ္
အံ႔မိပါတကား ။ ။
